10 Lutego 2022

zmarł Jan Magiera

Polski Związek Kolarski z żalem informuje, że w dniu 09 lutego 2022 w wieku 83 lat zmarł tragicznie ŚP. Jan Magiera.

Legenda kolarstwa,  wybitny kolarz, uczestnik igrzysk olimpijskich w Tokio w 1964 i Meksyku 1968 roku. 

Karierę sportową rozpoczął w klubie Czarni Radom w 1958, początkowo jako kolarz torowy. Największe sukcesy na początku kariery osiągnął jednak w trakcie startów w 1961 w drużynie Broni Radom. W tym roku sięgnął z drużyną klubową po mistrzostwo Polski w wyścigu na 4000 m na dochodzenie, zdobył wicemistrzostwo Polski w indywidualnym wyścigu na 4000 m na dochodzenie i brązowy medal w wyścigu tandemów (z Lucjanem Józefowiczem). 28 sierpnia 1961 odebrał Józefowiczowi na jeden dzień rekord Polski w wyścigu na 4000 m na dochodzenie, wynikiem 5.06.4.

W latach 1963-1971 reprezetował barwy klubu Cracovia Kraków. Był kapitanem zwycięskich polskich drużyn z Wyścigu Pokoju (1967, 1968) i trzeci kolarz tych wyścigów, olimpijczyk z Tokio (1964) i Meksyku (1968). Jego pierwszym trenerem był Józef Kupczak, a w kadrze narodowej Władysław Wandor i Henryk Łasak. Odegrał wielką rolę w przygotowaniu i awansie podopiecznych Łasaka do czołówki światowej, choć w „podziale łupów” na mistrzostwach świata nie brał już udziału (zastąpił go Szurkowski i Szozda).

Najpopularniejszy szosowiec ostatnich lat sześćdziesiątych. Jeździł wspaniale na czas (wyleczył z kompleksów całą naszą czołówkę, która bez poprawy w tej specjalności kolarskiej sztuki nie mogła zrobić znaczących postępów) i wspaniale potrafił kierować drużyną biało-czerwonych, która po 19 latach pokonała wreszcie w Wyścigu Pokoju wszystkich rywali (głównie ZSRR i NRD). Był najpopularniejszym polskim kolarzem, który (24 maja 1968) w końcówce WP, wygrywając 49 km „etap prawdy” z Puław do Radomia, jak pisano, w stylu Anqutila (przeciętna 41,437 km /godz.) rzucił na kolana wielkich rywali, przyczyniając się do zdecydowanego zwycięstwa ekipy „biało-czerwonych”. Kapitan drużyny (zawsze elegancki) tak zdopingował swoich kolegów, że nie tylko Bławdzin i Hanusik, ale także Czechowski pojechał znakomicie! To był pogrom. Polacy „wbili” zawodnikom NRD 7 minut i 15 sekund! Magiera był w tym wyścigu trzeci (podobnie jak w 1967), przegrał z Peschelem tylko o 54 sekundy! Na stadionie w Warszawie witały go m. in. transparenty z napisami: „Janek Magiera Polskę rozwesela. Niech nam żyje zespół Polski – 100 lat, jak Ludwik Solski”. Był to początek „polskiej ery” na Wyścigu Pokoju. Ale w roli głównej wystąpili już następcy Jana Magiery. 3-krotny mistrz Polski: szosa ind. (1966), ind. na czas (1970), 4 km druż. (1961), 3-krotny wicemistrz: ind. na czas (1971), 4 km ind. (1961, 1966) i 3-krotny brązowy medalista MP: tandemy (1961), 1 km (1966), 4 km ind. (1964) był też 3-krotnym uczestnikiem Tour de Pologne: 1964-3 m., 1966-2 m., 1969-10 m. i 5-krotnym Wyścigu Pokoju (1965-1969), gdzie poza największym sukcesem w 1968, był też członkiem drużyny, która wygrała wyścig w 1967 i zajęła drugie miejsce (1965, 1966). Uczestnik MŚ (1964, 1965 /tor/, 1966, 1967) i 1969 w Brnie, gdzie był członkiem drużyny szosowej, która wywalczyła 4 m. (sygnał, że i w tej specjalności zbliżaliśmy się do czołówki światowej). Olimpijczyk (1964, 1968). Najlepszy polski kolarz 1968 (klasyfikacja PZKol i Challenge „PS”).

Kariera torowa
W 1964 zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w indywidualnym wyścigu na 4000 m na dochodzenie, w 1965 zajął 7 m., a w 1966 15 na mistrzostwach świata w tej samej konkurencji. W 1966 był na mistrzostwach świata 11 w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie. W tym samym roku sięgnął po swoje ostatnie medale mistrzostw Polski na torze - srebro w wyścigu na 4000 m i brąz w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego.

Kariera szosowa
W 1964 zajął trzecie miejsce w Tour de Pologne (wygrany prolog i jeden z etapów), następnie wystąpił na mistrzostwach świata w kolarstwie szosowym, zajmując 27 m. w wyścigu indywidualnym i 8 m. w wyścigu drużynowym na 100 km oraz na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio (73 m w wyścigu indywidualnym i 11 w wyścigu drużynowym na 100 km). W 1965 wystąpił pierwszy raz w Wyścigu Pokoju, zajmując 12 m. Rok 1966 przyniósł mu zwycięstwo w szosowym wyścigu indywidualnym mistrzostw Polski, drugie miejsce w Tour de Pologne (wygrany etap jazdy na czas). a także 36 m. w Wyścigu Pokoju (wygrał wówczas jazdę indywidualną na czas) i 10 m. w mistrzostwach świata w wyścigu drużynowym na 100 km. W 1967 zajął trzecie miejsce w Wyścigu Pokoju i 7 m. na mistrzostwach świata w wyścigu drużynowym na 100 km. W 1968 był ponownie trzeci w Wyścigu Pokoju (kolejny raz wygrał jazdę indywidualną na czas) oraz piąty z drużyną w wyścigu na 100 km na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku. W 1969 na mistrzostwach świata czwarte miejsce w wyścigu drużynowym na 100 km, w Wyścigu Pokoju zajął 16 m. i trzeci raz wygrał jazdę indywidualną na czas, w Tour de Pologne również wygrał jazdę indywidualną na czas i zwyciężył w klasyfikacji sprinterów. W 1970 zwyciężył w pierwszych w historii mistrzostwach Polski w jeździe indywidualnej na czas, rok później w tej samej konkurencji został wicemistrzem Polski.

Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako asystent Wojciecha Walkiewicza z reprezentacją Polski, a w latach 1974-1981 w klubie Stomil Dębica. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000).

Nagła i tragiczna śmierć  tak znakomitego kolarza to  kolejna wielka strata dla polskiego kolarstwa.

Rodzinie i bliskim składamy najszczersze wyrazy współczucia.

Zarząd, trenerzy i  działacze

Polskiego Związku Kolarskiego